‘Thuis’ Loslaten: Een Pilgrimage

Wat is ‘thuis’?…

Is het een plek? Een gevoel? Een staat van zijn?

Hoe is thuis? Hoe voelt het? Hoe ziet het eruit?

5 jaar geleden kreeg ik een huisje toegewezen aan de Borgwal in Groningen. Een benedenwoning, met een tuintje, in de buurt die mijn voorkeur had. Er waren 7 gegadigden voor mij op de lijst, en allemaal hebben ze het huisje afgewezen. Het moest zo zijn! Dit huisje was voor mij bedoeld! Ja, het was er smerig.. er was heel wat werk aan de winkel. En wat een werk heb ik erin gestopt om de vorige bewoner eruit te poetsen, mijn energie erin de brengen en het een fijn plekje te maken. En wat heb ik me er thuis gevoeld. Een plek waar ik kon blijven, waar ik niet weg hoefde. Een plek voor mijzelf. Het wat mijn eerste plek die helemaal alleen voor mij was. Altijd had ik samengewoond, met familie, vrienden, medestudenten, of een partner. En wat een behoefte had ik aan een plekje voor mezelf, na jaren elk kwartaal van land of zelfs continent te wisselen en maanden bij familie en vrienden in gewoond te hebben, tijdens een flinke en lange burn-out. Eindelijk mijn eigen plek, waar ik helemaal mijn eigen gang kon gaan.. met niemand rekening hoefde te houden. Een plek waar ik kon schreeuwen, huilen, lachen, brullen, stampen, shaken, en dansen, zo hard als ik kon – niemand tot last. En een plek waar ik in stilte kon zijn, alleen, met mijn eigen proces. Waar ik door niemand gestoord of afgeleid werd, waar ik niet sociaal hoefde te zijn.

Het was mijn ‘safe haven’. Mijn ruimte waar ik zelf kon bepalen wie ik binnen liet, waar ik kon opladen, en mijn energie kon ‘beschermen’.

“Wat is het hier fijn” zeiden velen die binnenkwamen. Met enige verbazing, alsof ze dat niet verwachtten in die straat. Een Oase van fijnheid aan de Borgwal: de Borgwal Oase… De Boase.

Ik voelde me trots op de fijne, warme plek die ik ervan had gemaakt… de fijne, zachte energie en rust die ik erin had gebracht. Ik genoot ervan dat anderen dat konden waarderen. En ik genoot ervan dat ik hier zelf mocht zijn en verblijven. Voelde me er dankbaar voor. Tot vorige zomer. Een hersenschudding. Plotseling kon ik de stad niet meer verdragen. Het verkeer, de drukte en chaos op straat, waardoor ik mijn huisje niet meer uit wilde. Binnen voelde ik me opgesloten, kwamen de betonnen muren op me af, en kwam het lawaai en de onrust van de straat naar binnen. Mijn huisje was geen ‘safe haven’ meer. Ik kon er niet meer opladen, mijn energie niet beschermen… ik kon niet meer bepalen wat er binnen kwam. De Borgwal Oase was geen Oase meer voor mij. Ik voelde me niet meer thuis in mijn thuis.

Ook de afgelopen zomer, toen mijn hersenen weer bijgekomen waren van de schudding, was er toch nog een overblijfsel van het geschud, of eigenlijk van het herstelproces. Mijn huis was mijn thuis niet meer. Ik had ontzettend veel weerstand om thuis te zijn en was constant op zoek naar een mogelijkheid om te wonen of verblijven buiten de stad, in of bij het bos. Pas aan het einde van de zomer realiseerde ik me hoeveel tijd en energie ik had besteed, of ‘gelekt’, aan het constant zoeken naar de volgende fijne zijnsplek, een plek waar ik me thuis voelde en rust ervaarde. In bepaalde opzichten een vlucht van de stad, van de overprikkeling, van de gevoelens van onrust en het niet thuis voelen, me niet op mijn plek voelen.

Al langere tijd was het mijn plan om na de zomer richting Zuid Amerika te reizen, om mijn thuis te vinden / zoeken in de jungle. Maar om die kant op te kunnen vertrekken, moest ik mijn huisje aan de Borgwal klaar maken om te verlaten en te verhuren. De huur helemaal opzeggen was ik nog niet klaar voor, maar diep van binnen wist ik dat het mijn thuis niet meer zou zijn en niet weer zou worden, ook niet als/wanneer ik weer terug naar Nederland zou komen. Mijn thuis van de afgelopen jaren was mijn thuis niet meer. Punt. Ik ben haar ontgroeid.

Het was tijd voor een nieuw thuis. Een plek die beter bij mij past, bij mijn ware zelf, wie ik steeds meer aan het belichamen ben. Een plek dichter bij de natuur, bij míjn natuur.

Wát een weerstand voelde ik om dit proces aan te gaan. Weerstand om tijd door te brengen in mijn huisje in de stad dat niet meer als thuis voelde, maar ook weerstand om adscheid te nemen van mijn thuis van de afgelopen jaren; Weerstand om onder ogen te zien, om écht te ervaren, dat ik me hier niet meer thuis voelde; Weerstand om een periode af te ronden… Een periode van innerlijke groei, zelf-verbinding, beuwstwording.. een zoektocht naar mezelf; Het leren innemen van mijn ruimte, leren ontvangen, en leren erkennen en uiten van mijn behoeftes, verlangens en grenzen; En vooral ook een periode van burn-out, overprikkeling, afzondering, ‘cocooning’: Een periode waarin het belangrijk was om een veilige, comfortabele plek, ruimte voor mezelf te creeren en mezelf toe te staan eens in mijn comfort zone te blijven, ipv vooruit te pushen. Die tijd, dat proces, was ontzettend belangrijk geweest. En uiteraard gaat het groei-, leer-, en bewustwordingsproces door: ik blijf mijn leven lang groeien, leren en bewuster worden. Maar de tijd is aangebroken om te ontpoppen: uit mijn cocon te kruipen en mijn vleugels uit te slaan… Om uit de comfort zone te stappen van het eeuwige ‘leren’ en ‘worden’ en om mezelf te laten zien, de wereld in te brengen… om het leven te leven wat écht bij mij past, waarin ik mezelf en mijn diepe zielsverlangens tot uiting breng… Om mijn thuis (mijn volledige ruimte, mijn plek in de wereld) te vinden en te claimen. En jeetje wat is dát Eng! Om me niet meer te verschuilen achter een burn-out en het hebben van weinig energie, me terug te trekken in mijn veilige schulpje waar ik me niet écht hoef te laten zien.

Zo gek was het dus niet dat ik weerstand voelde, en tot het laatste moment heb gewacht om afscheid te nemen van iedereen, mijn spulletjes uit te zoeken en weg te doen of in te pakken, het huis op en uit te ruimen en schoon en verhuurklaar te maken, en alles wat ik écht bij me wilde houden in 1 rugzak te passen en pakken. Met een vlucht naar en een (Zouk) dansretreat in Mexico als stok onder de deur heb ik het afscheidsproces last-minute en in sneltreinvaart afgerond. En op 11 november, een jaar na mijn zelf-trouw, begon mijn ‘pelgrimage to home’ – een zoektocht naar mijn nieuwe thuis; een reis naar (het innemen en claimen van) mijn ruimte: een ruimte om (mezelf) te zijn, te delen, te uiten, te laten zien en horen, en in te brengen; een omgeving die natuurlijk aanvoelt en past bij wie ik écht ben, de wereld in wil zetten en wil ervaren in dit leven.

Mocht je de afgelopen maanden weinig van me hebben gehoord, of me niet meer hebben gezien voor ik vertrokken ben, dan geeft dit misschien wat context en begrip daarvoor. En met dit geschrift zet ik de intentie uit om vaker van me te laten horen en te delen over mijn reis; mijn pelgrimage.