Op huwelijksreis met mezelf

Destination: Unknown

Gisteren, 11-11-2023, een jaar na mijn zelf-trouw, begon mijn huwelijksreis… een reis naar het onbekende… een reis naar huis… een reis met en naar mezelf.

Voor de zomer had ik een sterk verlangen opnieuw met mezelf te trouwen en het proces – de reis ernaartoe – heel bewust, diepgaand en ‘volledig’ te doorlopen en hierin te delen en verbinden met gelijkgestemden. Ik had voor ogen dat ik (en ieder die daar ook voor voelde) na de zomer een zelf-trouw ceremonie zou hebben, een viering van en met mijzelf, mijzelf het Ja-woord geven. De weg ernaartoe begon vorm te krijgen; bepaalde thema’s die geëxploreerd mochten worden om een bepaald commitment en JA naar mijzelf/onszelf te voelen/versterken, om kloppende trouwgeloftes te formuleren en een duurzame liefdevolle verbinding, samenwerking en samenvallen met onszelf te ervaren. Ik begon een traject met een aantal prachtige sisters, het zelf-trouw traject. Na een aantal magische ontmoetingen en waardevolle ervaraingen, stagneerde op een gegeven moment de inspiratie; de stroom; de energie van het traject.

Een bekend verhaal. Weer had ik van een willen een moeten gemaakt, van een verlangen een verwachting, van een talent een ‘moeten kunnen’, en van een missie een doel: “het moet goed gaan; gaan zoals ik voor ogen heb” “en ik moet daarvoor zorgen: dat het blijft stromen; dat het goed gaat – nee, méér dan goed… dat het allemaal perfect gaat”. En daarmee blokkeerde de energie, kon het niet meer vrij stromen, had ik het vastgezet. Het bewustzijn was er wel, dat het zo werkt – dat ‘mijn best doen’ juist de stroming stagneert, maar het anders doen (of eigenlijk juist níets doen en laten stromen) lukte nog niet persé. In een Kinesiologie sessie met Hanna, Tolk van de Ziel, kwam ik erachter dat dit kwam omdat hier op verschillende on(der)bewuste lagen en vlakken blokkades op zaten: op het vrij mogen stromen, vrij mogen leven, op het waard zijn om dát te ervaren waar ik naar verlang, op het veilig voelen in mijzelf, en het mogen ontvangen wat ik nodig heb zonder hier mijn best voor te hoeven doen. En wát een verlangen was (en ís) er om ‘gewoon’ te kunnen zijn, te laten stromen, te ontvangen wat voor mij bedoeld is, in plaats van constant veel moeite en mijn best te moeten doen en alles onder controle proberen te houden om te zorgen dat alles gaat zoals ik voor ogen heb…

Vandaag (12-11-2023), in het vliegtuig, lees ik Joe Dispenza’s Breaking the Habit of being Yourself, vallen er weer wat puzzelstukjes op hun plek en voel ik de inspiratie weer stromen. De inspiratie die even gestagneerd was. Direct op de eerste pagina die ik opensla, herinnert Joe mij eraan dat ik uit de weg heb te gaan om de creatieve stroom te laten stromen. Dat ik niet alleen uit de weg heb te gaan van de stroming zodat die vrij kan stromen – door bijvoorbeeld niet meer te ‘zorgen’ dat het stroomt zoals ik denk dat het moet stromen. Maar dat ik ook uit mijn eígen weg heb te gaan: een stapje van mijn bekende weg af. Joe legt uit dat de bekende weg ons uit het Nu en in het verleden houdt – in dat wat we kennen uit (onze ervaringen in) het verleden en dat we steeds opnieuw dezelfde soort ervaringen, gevoelens en emoties herhalen/hercreëren. De bekende weg volgend, nemen we de energie van het verleden mee naar onze beslissingen en gedachtes in het nu en hercreëren we hiermee een soortgelijke, voorspelbare toekomst. Hiermee blijven we ‘vastzitten’ in dat wat we kennen en is er geen ruimte voor nieuwe (onbekende) ervaringen, geen vrije creatieve stroom. Die creatieve stroom, de inspiratie, de magie kan stromen wanneer we aanwezig Zijn in het Nu, en openstaan voor het onbekende.

En laat dit nu precies zijn wat mijn reis vertegenwoordigt. Een sprong in het onbekende, weg uit het bekende voorspelbare dagelijkse leven. Geen idee hebbende van hoe mijn reis eruit gaat zien, wat de volgende dag zal brengen of de volgende bestemming zal zijn. Ik kan me er weinig bij voorstellen en dus ook niet voor ogen hebben hoe het zou moeten gaan. En wat vóelt dat spannend, om niet te kunnen anticiperen, voorspellen, bedenken of me voorstellen wat er komen zal. En met dat het zo onvoorspelbaar en onvoorstelbaar is en zo spannend en groots voelt, merk ik dat ik bijna niet anders kán dan aanwezig zijn in het NU, in dit moment, open voor het onbekende en voor de creatieve stroom die mij zal meevoeren. En open ook voor nieuwe manieren van ontdekken van, verbinden met, en trouw zijn aan mezelf… en van trouwen met mijzelf…

Naarmate de zomer voorbij ging voelde al ik steeds minder voor een zelf-trouw ceremonie zoals ik die eerder voor ogen had. En nu begrijp ik dat dít mijn zelf-trouw ceremonie is: deze (huwelijks)reis die gisteren begon… Evenals dit hier en nu, dit moment, en elk moment opnieuw.

Het is tevens de reis ernaartoe: naar de zelf-trouw en naar het huwelijk met mijzelf, waarin ik onderweg de ervaringen zal beleven die mij dichterbij mijzelf en mijn zelf-trouw zullen brengen – een reis die in wezen geen begin en geen eindpunt heeft.

En tegelijk is het een voortzetting van mijn commitment aan mezelf die ik een jaar geleden voelde en uitsprak en deze zomer kracht bijzette in het zelf-trouw traject: een commitment aan mijn diepste hartverlangens, dromen en fluisteringen van mijn ziel; aan het verbinden met en vertrouwen op mijn intuïtie; aan het ont-dekken van dat wat er in mijn diepste kern verscholen ligt – mijn pareltjes; een commitment aan het onbekende.